Ik heb gister... een ongelooflijke dag beleeft.
Het begon eigenlijk afgelopen maandag.
IK leerde een meid kennen, en we stoeide een halve dag(zo is zij) en langzaamaan begon het te dagen dat het echt enorm klikte.
... maar ik heb al een vriendin, alleen het loopt al weken, maanden zo ongelooflijk slecht... en nu ontmoet ik deze meid en ik besef dat ik al die tijd vast klampte aan iets dat al niets meer was... want het leek het laatste te zijn wat ik nog had in dit bestaan... en opeens zag ik dat de wereld stikte van de mogelijkheden en in mijn geest had ik mijn vriendin, die ik ook al weken niet meer had gezien, al weg geworpen...
Die dag gebeurde er niets wat die heel subtiele grens tussen genegenheid en meer overtrad... en in de avond besefte ik dat ik het uit moest maken met mijn vriendin... maar toch voelde ik het in mijn botten, doortrokken van geweten, dat ze nog een laatste kans verdiende. Want het punt is dat ze een erg gestructureerd leven leid, waar ze bijna in verstrikt is geraakt... en tijd maken is altijd haar punt geweest... en daar heb ik altijd begrip voor gehad, omdat ze het altijd net zo hard probeerde als ik... maar al enkele maanden lang leek het gewoon alsof ik niet meer bestond... ze had tijd voor alles behalve mij...
Dus ik gaf haar nog een laatste kans... ik had het in mijn hoofd al voorspeld hoe het zou gaan, en na een enkel gesprek zou het uit zijn...
Ik sprak er alleen nog op Facebook, en eigenlijk was dat al erg lastig. Ik stuurde haar een bericht waarin ik het uitlegde... dat ik een definitief antwoord wilde hebben... Gaan er dingen veranderen? Gaat er tijd vrijkomen? Of blijft het zoals het is? Want het kan zo niet langer. Ik kan niet langer doorgaan met iets dat niets is...
De reactie verbaasde mij... want nog niet zo lang geleden drong ik al eens gigantisch aan 'kijk nou eens gewoon in je agenda en zeg mij eens hoever die vooruit gestippeld volgeboekt is. Al moet ik een maand wachten. Al moet ik twee maanden wachten... zeg me wanneer je tijd hebt.' en nu, paf boem! "Ik heb zaterdag een vrije dag" ik snapte er niets van... had ze dan al die tijd niet begrepen hoe belangrijk het voor mij was? Ik vraag der 'heb je dan echt geen tijd?' en nu, wanneer het uit dreigt te gaan, komt aan het licht dat zaterdag een prima vrije dag was...
Ik wilde der uitleggen dat het niet ging om een enkele datum... een enkel toevalletje, een goedmakertje... want zou er dan wat veranderen? Zou ik er na die ene dag ooit nog zien?
Zij helemaal ontdaan, ze snapte niet wat ik dan wel van haar wilde... "neem ik speciaal een dag vrij voor je sla je hem af"
En toen was ik even uit het veld geslapen... want dat was niet niets... ze had gewoon resoluut haar baas opgebeld en een vrije dag opgenomen... dat sprak gewoon van toewijding en allerlei gevoelens waarvan ik allang was overtuigd dat ze ze niet meer voor me had... ze is niet echt een romanticus, verklaarde ze, maar ik moest begrijpen dat het voor haar echt niet minder zwaar was geweest om mij zo lang niet te zien.
Die communicatie had al die tijd ontbroken, en het werd ons haast fataal...
Dus ok, we spraken af, en we zouden naar de bios gaan. Transformers 3... zij is als kind al gigantische fan.
Een romantischere film? We gaan naar de bios, das al fantastisch genoeg.
... de tijd leek heel erg ongeschikt, want het was van half 4 tot kwart voor 6... en toen bedacht ik dat des te meer de film het etenstijd in de weg zou komen des te overtuigender de redenatie dat we dan maar uit eten moesten gaan...
Haha dat bleek nog lastig te zijn, want kijk: wij zijn allebei vegetariër >.<
Geloof me: dat maakt het lastig. Ik ben weleens met een lege maag weg gelopen bij een restaurant... Salades met spek, soep met gehaktballen... Hoofdmenu Vlees... Hoofdmenu Vis... ik had nog net een toetje kunnen nemen...
Anyway... nouja laat ik maar afronden: Ik stapte exact uit de bus terwijl zij aan kwam lopen, we gingen samen naar de bios... zij heeft echt op het puntje van haar stoel gezeten met een hand op haar hart, zo spannend en ontroerend vond ze het(het was wel een goede film^^)... we zijn erna gaan wandelen... zij moest echt even bijkomen en tot rust komen, ze had een big smile op der gezicht en ze kon niet stilzitten ^^ We zijn aan het water op een bankje gaan zitten... de zon stond nog niet echt laag maar ging wel boven het water... helaas stonden er huisjes aan de horizon >.< ... we zouden gaan naar de Bistro... maar ik had het Menu opgezocht en daar werd ik gewoon wanhopig van... dus besloten we even verderop een soort strandhuisje aan het meertje te bezoeken... we aten soup en stokbrood met kruidenboter... simpel maar lekker en vullend ^^ Ik liep nog rond met een zak M&M's die een bodemloze put leek te zijn... nu staat ie op mijn nachtkastje >.< xD... we gingen nog even terug naar het bankje aan het water... waar we ditmaal helemaal relaxed tot rust kwamen... we hebben dicht tegen elkaar gezeten, wat lieve woordjes gewisseld die beaamde hoeveel er die dag weer goed was gekomen... deelde een paar kussen... en toen moest ik naar de bus en zij naar huis... dus vanaf waar ik enkel een rechte lijn hoefde te lopen naar de bushalte namen we afscheid, wat ook erg fijn aanvoelde, zij het droevig... en ik miste mijn bus omdat de chauffeur gierig genoeg was een halve minuut te besparen door mij een uur te laten wachten... toch was ook dat ideaal... want ik liep al rond met een gigantische bron van inspiratie die ik op mijn mobiel in een smsje tot de grote van 8 berichtjes het lopen typen en toen ik klaar was kwam de bus... dat wachten was de onafgeleide rust die ik nodig had, dus zelfs dat was ideaal... de enige afleiding, die mij eigenlijk niet afleide, want ik wist ieder maal gewoon weer verder te gaan waar ik was gebleven en ik raakte er de draad en sfeer en het ritme niet door kwijt, waren de berichtjes die ik met die schat van een meid van zojuist uitwisselde... omdat we allebei nog aan het nagenieten waren...
Er is iets waar ik tot gister totaal van was vergeten dat het bestaat...
Ik weet nog een keer met een vorige vriendin dat ik na een volmaakte dag een diepe zicht liet en ze vroeg 'wat is er?' ... ik legde uit dat het geen zucht van ergernis was... maar een zucht die alle tevredenheid van de wereld doet blijken... een zucht die zegt 'het leven kan niet beter'... en die zuchten was ik helemaal vergeten... en gister heb ik die hervonden, en vanaf dat moment kon ik niet meer ontkennen dat de dag gewoon perfect was... niet dat ik dat al ontkende... maar het afscheid vond ik wel jammer... het liefste zou ik die dag niet tot ziens maar welterusten gezegd... maar het is echt een dag geweest als geen ander, en die zuchten maken dat ik dat niet kan ontkennen... want ik dreef gewoon op de wolken terwijl ik eindelijk in de bus zat... het stuk van de bus naar de voordeur schoten mijn schoenen over het grint alsof ik vloog... want ik moest mijn blijdschap even uitstoten als een fluitketel ^^
- en ik ben echt vredig in slaap gevallen -