Ach, de relatief vrolijke geest is niet bedoeld bedoezeld te worden door het onderstaande. Zo ook is de vrij gedeprimeerde geest niet bedoeld verstrikt te raken in het onderstaande. Medeleven is een risico
Het is 5:41 in de ochtend, de keuken is een rotzooi, ik moet heel het huis nog stofzuigen, de wc en de douche hebben een beurt nodig en verder zullen er wel tal van kleine taakjes zijn die ik over het hoofd zie, en mijn ma komt vandaag thuis... maar geloof me het was eerst een ware -riszooi dus het valt nu nog mee, maar mijn ma weet niet echt beter vrijwel te flippen over zoiets milds als dit, terwijl ze eens moest weten hoe het er op zijn top van iedere week uitziet... maar het word ook alleen maar erger... de put, de wilskracht, de worsteling tegen de sleur, het lijstje op de koelkast staat zo netjes over elke dag verdeeld maar uiteindelijk geef ik de planten hun water toch niet op de woensdag en stofzuig ik ook pas terwijl mijn ma al onderweg is naar huis en als het mee zit krijg ik de meeste dingetjes aan kant voor ze thuis zijn, maar het erste is dat ik een hele dag de tijd heb en diep in de nacht op moet blijven omdat ik zelfs dan nog niet kan zeggen 'en nu ga ik even aan de slag', eerst kwam dat gevoel van "het laatste moment" al in het weekeind, daarna de dag ervoor en nu nog maar de uren voordat ze thuis komt, als het al mee zit... Maar alles in een keer aan willen pakken is zo uitzichtloos. Je kijkt door de keuken en hij staat helemaal vol, hoe kan je daar nou aan beginnen zonder het gevoel dat je lang bezig ga zijn?
Mijn ma zegt al een paar keer dat ik er bleek en ongezond uit zie, vaak ook omdat ik dan al een aardige tijd wakker ben maar inderdaad ik eet niet gezond en ik kom te weinig buiten... ze heeft wel door dat ik achteruit ga maar er is maar zoveel dat ze kan doen, en tegelijkertijd hou ik mij "sterk" tegenover haar niet alleen om haar "voor de gek" te houden om alles nog even uit te stellen, maar vooral mijzelf voor de gek te houden om alles uit te stellen, want het besef dat ik werkelijk onderuit zak en hulp nodig heb laat mij gelijk al op mijn plaat gaan. Nog heel even, denk ik dan. Als ik weer aan het werk ben is er een stabiliteit, een dag indeling die de dingen beter maakt... en ik hou vol als een passagier die zich aan de vleugel beet houd terwijl de wind hem in het gezicht scheert en het vliegtuig een neus duik maakt, de vingers doen zeer voorbij gevoelloosheid en ergens kunnen ze niet meer, ergens glippen ze al weg en ik het allemaal ter vergeefs omdat het einde van de rit nog zo ver weg is, de neus staat nog recht omlaag en ieder moment begint mijn vrije val, maar toch moet ik volhouden weet ik. En zo zeg ik gewillig te zijn, en zeg ik mij aan het lijstje te zullen houden, en zeg ik gezonder te leven, om niet alleen hen maar mijzelf voor te liegen, want het is als het inhouden van de tranen bij een begrafenis waar niemand anders lijkt te huilen. Je wilt je niet aanstellen, je wilt niet dat mensen doorkrijgen wat er in je om gaat. "alles is ok" probeer je uit te stralen, maar ondertussen beginnen de tranen te stromen, je laat geen snik maar je ogen houden het niet meer en het water druipt over de rand van de dam, en je veegt ze subtiel weg maar er komen er meer, en dan kijk je gewoon strak voor je uit zodat misschien niemand jou kant op kijkt, maar je weet dat zodra je naaste, die daar ook naast je zitten, zodra ook maar een van hen het door heeft is de schijn verworpen, doorbroken, het doen alsof is zinloos want iedereen heeft het door, en de dam die overstroomt breekt door en de tranen die stilletjes stromen worden een waar janken en snikken. Als je ze niet voorlieg dan kan je het ook niet meer ontkennen, en zodra je toegeef dan breekt de dam, en dan stort alles in. Dus ik hou mij zo sterk als ik kan, terwijl de werkelijkheid almaar zwaarder op mij drukt en iedere dinsdag middag een moeilijkere deadline is dan de vorige. Vandaag resten mij nog enkele uren maar zoals ik hier nu zit te typen, zo zat ik hiervoor simpelweg tv te kijken, wetend wat voor taken mij eigenlijk bezig moesten houden, alleen de sleur was zelfs nu nog zo groot.
Maar ik vermoed dat vooral het laatste uur de redder zal zijn. Het laatste uur voordat zij wellicht zal arriveren, maar deze in werkelijkheid iedere week weer anders is. Mijn doel is klaar te zijn voordat de dag echt begint, voordat ik er normaal op een gezond tijdstip uit zou zijn.
Bericht [Pagina 25 van 33]
. (eerst kamer opruimen en dan haar maken)
Index
Laatste afbeeldingen